Alex Zanardi: "Jeszcze o mnie usłyszycie" - wywiad z V10.pl

Alex Zanardi dziś pamiętany jest głównie jako kierowca, którego dotknęło wielkie nieszczęście wypadku, w którym na torze wyścigowym stracił obydwie nogi. Włocha jednak nie zniechęciło to w żaden sposób do dalszego życia i rywalizacji - właśnie zdobył trzy medale na Paraolimpiadzie w Londynie i zaliczył pierwszą jazdę testową mistrzowskim samochodem BMW z serii DTM. Trzy tygodnie temu, podczas finału sezonu 2012 niemieckiego czempionatu na torze Hockenheimring, razem z wąską grupą dziennikarzy mieliśmy okazję stanąć twarzą w twarz z Alexem, który opowiadał o swoich ostatnich dokonaniach i najbliższych planach. Alex Zanardi z powodzeniem startował w amerykańskiej serii CART i Formule 1, ale dziś jego nazwisko kojarzy się niestety z feralnym wyścigiem na niemieckim owalu Lausitzring z 2001 roku, w którym stracił obydwie nogi i ¾ swojej krwi. Tylko szybka interwencja medyczna uratowała jego życie. Smutna historia rodziny Zanardich prawie zatoczyła koło - raz dotknęła ich już taka tragedia, gdy siostra Alexa, dobrze zapowiadająca się sportsmenka, zginęła w wypadku samochodowym jako młoda dziewczyna. Rodzice panicznie trzymali swojego syna z dala od samochodów, jednak ten uparcie ciągnął do rywalizacji na torze. Nawet tragedia z 2001 roku nie powstrzymała go przed dalszym zaangażowaniem w wyścigi: gdy tylko mógł, podjął się intensywnej rehabilitacji, a nie mogąc znaleźć protez, które spełniałyby jego niecodzienne ambicje kierowcy wyścigowego, zbudował takie sobie sam. Po wypadku częściej spotykał się ze współczuciem i szacunkiem za dotychczasowe osiągnięcia, niż nadzieją na kolejne dobre wyniki jako sportowiec. Jednak jak się można było spodziewać, Alex miał jeszcze wiele do udowodnienia, co dostrzegło BMW. Z pomocą niemieckiej marki i jej włoskiego importera, z którymi był już związany w przeszłości, w niespełna dwa lata po incydencie, po którym większość wolałaby już na zawsze zapomnieć o samochodach, on powrócił w specjalnie przystosowanym 3er sterowanym wyłącznie rękoma do rywalizacji w topowej serii wyścigowej ETCC (potem WTCC). I zwyciężał! Ze startów na torze wycofał się w 2009 roku, ale w żadnym wypadku nie było to złożenie broni i odejście na sportową emeryturę - zamiast tego, rozpoczął swoje zaangażowanie w wyścigi rowerów napędzanych ręcznie, tzw. handbike’ów. Za cel nowej misji postawił sobie start w Paraolimpiadzie w Londynie. Jak przystało na sportowca takiego formatu, wywiązał się z tego zadania z godną siebie klasą: zdobył dwa złote medale w dyscyplinach indywidualnych i srebrny w sztafecie. Dziś siedzi przede mną, prezentując swoje olimpijskie krążki. Fakt, że jesteśmy w namiocie BMW podczas finału serii DTM każe nam przypuszczać, że to jeszcze nie koniec współpracy tego niezwykłego Włocha z bawarskim koncernem.Pierwsze, co zwraca uwagę przy kontakcie z Alexem, to jego imponująca muskulatura, ekstremalnie rozwinięte ręce i klatka piersiowa. Drugie, to jego ujmujące poczucie humoru, pozytywne nastawienie. Mimo, że ma już na karku 46 ciężko doświadczonych lat, tryska optymizmem i szuka nowych wyzwań.  Jak sam mówi: „jestem jeszcze maluchem. Nadal mogę podjąć wiele nowych wyzwań, bo zostało mi na niedużo lat. W moim wieku dalej jestem w stanie robić wiele rzeczy... włączając w to jazdę autem wyścigowym. Nie mam żadnych braków poza pewnymi obiektywnymi przeszkodami.”

Po skupieniu i powagą, z którą to mówi widać, że na poważnie myśli o ściganiu się w DTM. Analizując stawkę myśli o tych zawodnikach jak swoich przyszłych konkurentach, przy okazji dokonując twardego rozrachunku samego siebie: „Kiedy masz 46 lat, ciężej już znaleźć motywację. Większość z kierowców w DTM nie ma żony, domu, fanów na całym świecie, więc ich mózg jest naturalnie nastawiony na sukces 24 godziny na dobę. W moim wieku pojawiają się pytania typu - czy o to właśnie teraz chodzi? Zaangażowanie się w takie przedsięwzięcie to wielka odpowiedzialność - pochłania wysiłek, oddanie bardzo wielu osób. Oni na tobie polegają, więc nie może ci się w pewnej chwili odechcieć, stracić sił. A to nie jest proste, gdy twoimi rywalami są dwudziestoletnie dzieci, dla których ten wynik jest całym życiem.”I które potrafią całkiem nieźle kręcić kółkiem - w końcu to jedna z najszybszych i najbardziej zaawansowanych serii wyścigów turystycznych na świecie. Ale Alex to twardy facet, który się tym nie zraża. O swoich teoretycznych rywalach mówi: „One są jak tygrysy. Gryzą, ale ja też potrafię gryźć. W końcu na paraolimpiadzie też byłem jednym z najstarszych. Lata wcześniej, kiedy ścigałem się w USA, miałem wielką satysfakcję z tego, że w jeden weekend byłem świetny na owalu mknąc 400 km/h, a w następny wygrywałem techniczny wyścig na ulicach Long Beach. Oczywiście że miałem świetny sprzęt, ale żeby coś takiego osiągnąć, potrzeba też wszechstronnego kierowcy.” Umysłem to ciągle wojownik, ale czy jest już gotowy mentalnie na rywalizację w tak wielkim przedsięwzięciu? Tłumaczy, że to długotrwały proces. „Zanim się w coś zaangażuję, muszę trochę poprzebywać z zespołem, poczuć to napięcie, by rozpalić w sobie ogień. Czy będą z tego jakieś wyniki, czy tylko satysfakcja ze starań, to już inna sprawa.”

Ale nawet jeśli, czy możemy się go spodziewać akurat w DTM, a nie na przykład wyścigu Indy, do którego też się niedawno przymierzał? „Mam wielu fanów w USA, którzy mogliby sprawić, bym znów znalazł motywację. Ale teraz jestem na Hockenheimie w koszulce BMW, więc można zaryzykować stwierdzenie, że jestem bliżej ewaluacji tego scenariusza niż innych. Ale kto wie, jestem teraz bardzo szczęśliwą osobą, mam świetne życie. Dalej chcę uprawiać kolarstwo, ale jeśli BMW spytałoby się mnie czy chcę przetestować ich samochód, to tak jakby spytać kota, czy chce mysz. Jestem wdzięczny, że BMW i BMW Italia uwierzyli we mnie wtedy, kiedy tej wiary już nikt nie miał. To naprawdę duże dokonanie uwierzyć, że człowiek bez nóg może znów stanąć na najwyższym stopniu podium. Przeszliśmy razem długą drogę i chłonęliśmy wspólnie wiele pięknych chwil, także na torach niedaleko stąd.”Mentalnie to nadal ten zawodnik, który zdobywał swoje największe sukcesy. Ale od ich czasu wiele się zmieniło, więcej niż w przypadku innych kierowców. Brak znacznej części ciała sprawia wiele więcej problemów, niż tylko operowanie całym samochodem wyłącznie przy pomocy rąk. Niemniej techniczne modyfikacje umożliwiające mu jazdę są możliwe - zdołał już pokonać parę kółek za sterami bolidu Formuły 1 BMW kilka lat temu, a w chwili pisania tego tekstu producent pracuje już nad przystosowaniem do jego potrzeb swojego mistrzowskiego M3. Ale jak sam przyznaje, do wydobycia pełnego potencjału jego umiejętności jeszcze długa droga. Do startów w DTM podchodzi z nadzieją, ale i dystansem.„Ostatnio prowadziłem gokart - widziałem dobrze, gdzie traciłem czas ze względu na swoje ograniczenia, na przykład miałem trudności z utrzymaniem się na siedzeniu. Ale odpowiednie modyfikacje samochodu - dodatkowe pasy bezpieczeństwa i przeniesienie pedałów na kolumnę kierownicy - mogłyby naprawić sytuację. Jeśli będzie to w ogóle wykonalne, to tylko w ramach nagrody, jaką BMW chce dać swojemu staremu przyjacielowi. Ale to może być dobry punkt wyjścia do ciekawych osiągnięć. Jestem pewien, że wygranie przeze mnie mistrzostwa DTM uczyniłoby Pana Marquardta [szefa wyścigowych przedsięwzięć BMW] szczęśliwym, ale na tę chwilę musimy być szczerzy w naszej współpracy i patrzeć na nią realistycznie. W tej stawce są cholernie dobrzy kierowcy, a na drodze do wyników stoi przede mną wiele więcej wyzwań, niż przed nimi. Na razie cieszyłbym się z samej możliwości zrobienia testu, a resztę już czas sam dopowie.”Ale obecnie Alex to nie tylko wyścigi, to też kolarstwo. Przez ostatnie lata cały swój wysiłek skupił na przygotowaniu do tegorocznych rozgrywek w Londynie, które odpłaciło się trzema olimpijskimi krążkami. Po raz kolejny stał się wzorem niezrażania się, spełniania wielkich ambicji, nadzieją dla osób, które boleśnie dotknął los. Czy będzie chciał dalej inspirować innych? Czy chce przeznaczyć swoje medale na jakiś szczytny cel? Na doniosłe pytania odpowiada z typowym dla siebie humorem: „To nie jest prawdziwe złoto, bo moja żona już zrobiłaby sobie z nich kolczyki i naszyjnik. Szczerze mówiąc, nie mam wielkiego przywiązania do rzeczy, więc możliwe że je oddam. Wygrałem dwa razy amerykańskie mistrzostwa CART i w nagrodę dostałem dwa wspaniałe srebrne puchary. Przyznam wam, że  jeden z nich zgubiłem i nieszczególnie się tym przejmuję.

„Z tamtego okresu ważniejsze jest dla mnie to, jak zdobyłem te dwa tytuły, że przeżyłem wiele wspaniałych chwil, doświadczyłem rzeczy, które nie sposób opisać słowami. Miałem wspaniały zespół i świetnych fanów i z ich pomocą mogliśmy naprawdę wiele. Zbudować takie więzi międzyludzkie i iść ku określonemu celowi to największa przyjemność w życiu. Tyczy się to także kolarstwa - na pewno nie kończę jeszcze swojego zaangażowania w ten sport, będę walczył o kolejne medale.”

Podczas gdy większość facetów w jego wieku przeżywa jakieś kryzysy wieku średniego, będąc w pełni sił, on wyznacza sobie kolejne niesamowite cele: w kilkanaście miesięcy stał się jednym z czołowych zawodników handbike’a na świecie, myśli o walce o mistrzostwo świata, i przymierza się do zajęcia fotela w jednej z najbardziej wymagających serii wyścigowych. Alex Zanardi to wielki człowiek, który mimo ogromnego hartu ducha i żelaznej psychiki, podchodzi do siebie bez żadnego nadęcia: „W życiu zrobiłem wiele rzeczy, które dały mi wielką radość, nadały specjalnej wartości mojemu życiu. Teraz, by w moim wieku zaczynać kolejne zupełnie nowe przedsięwzięcie sportowe, by mieć możliwość z cieszenia się kolejnymi pięknymi chwilami, to... łał, aż nie wiem co powiedzieć. A jeśli ktoś taki jak ja zaniemówił z wrażenia to powinniście wiedzieć, że naprawdę wiele to dla niego znaczy.”

Na tych słowach Alex musi skończyć nasze spotkanie, by wskoczyć na swój rower i w ostrym tempie pokonać całe okrążenie toru Hockenheimring. 150 tysięcy kibiców zebranych na finał DTM zgotowało mu owację na stojąco, największą przez cały weekend. Jeśli  ten niezłomny sportowiec dołączy do stawki tej serii, po raz kolejny udowodni coś o wiele większego i poważniejszego, niż swoje kompetencje na torze.